Είναι 23 Απριλίου του 2010 και ο Ευάγγελος Γιαννόπουλος παρακολουθεί την ομιλία του ΓΑΠ στο Καστελόριζο από το δωμάτιο του νοσοκομείου του. Η ομιλία τελειώνει και ο 92χρονος πια πολιτικός κοιτάζει προς τον ουρανό, αναφωνεί ένα «Ανδρέα μου, ο γιος σου εξαιρετικό παιδί, αλλά σαν τα μούτρα του πάει να τα κάνει», και χτυπάει δαιμονισμένα το κουμπάκι για να έρθει η νοσοκόμα.
«Τι πάθατε;»
«Το εξιτήριό μου κι ένα ταξί».
«Μα, κύριε Γιαννόπουλε, η κατάστασή σας…»
«Δεν παθαίνω τίποτα εγώ, για τους άλλους να φοβάσαι. Υπογράφω όπου θέλετε. Το εξιτήριό μου κι ένα ταξί».
«Φωνάζω τον θεράποντα ιατρό σας».
«Το εξιτήριο να υπογράψει, πες του».
Μισή ώρα αργότερα, μπαίνει στο ταξί με σεταρισμένη πιτζάμα, ρόμπα και ορό.
«Στα γραφεία του ΠΑΣΟΚ, στη Χαριλάου Τρικούπη».
«Μα, έχουν μεταφερθεί στην Ιπποκράτους».
«Καλά, πήγαινέ με εσύ στη Χαριλάου Τρικούπη και άσε όποιον θέλει να πάει στην Ιπποκράτους».
Μπαίνει μέσα στα παλιά γραφεία του ΠΑΣΟΚ. Σχεδόν ταυτόχρονα φτάνουν Τσοβόλας και Λαλιώτης, και κατευθύνονται όλοι στο παλιό γραφείο του Ανδρέα, που ο ιδιοκτήτης δεν τόλμησε να αγγίξει, παρότι τα γραφεία μετακόμισαν περίπου ένα χρόνο πριν. Αρχίζουν τα τηλέφωνα.
Πρώτα σε συντρόφους σοσιαλιστές στην Ελλάδα κι έπειτα στο εξωτερικό. Δουλεύουν όλη τη νύχτα, για να φτιάξουν ένα πλάνο για να διατηρηθεί ο έλεγχος της οικονομίας (δηλαδή ο έλεγχος της χώρας) στα χέρια της κυβέρνησης.
Την επομένη το πρωί συναντιούνται με τον Γιώργο.
«Θέλουμε να αναλάβουμε εμείς τη διαπραγμάτευση με τους εταίρους».
«Μα αυτό δεν γίνεται».
Τον λόγο παίρνει ο Γιαννόπουλος «Παιδί μου, είσαι νέος ακόμη, πρέπει να καταλάβεις ότι η διαπραγμάτευση και η μέση οδός δεν είναι για όλα τα θέματα. Κάποια ζιζάνια πρέπει να τα κόβεις σύρριζα, αλλιώς θα σε πνίξουν. Εμείς δώσαμε στον λαό ψωμί, υποδομές και ίσες ευκαιρίες, δεν θα μας τα πάρουν τώρα αυτοί για τα λεφτά, όσα κι αν είναι. Θα καταστραφεί η χώρα κι εμείς μαζί. Άσε να το αναλάβουμε εμείς που ξέρουμε.
«Μα πώς θα γίνει; Δεν είστε καν εκλεγμένοι!»
«Γιατί, είναι εκλεγμένα αυτά τα νούμερα που θα φέρουν εδώ για να μας φοβερίσουν; Τεχνοκράτες τους παρουσιάζουν. Τεχνοκράτες αυτοί; Τεχνοκράτες κι εμείς! Μια υπογραφή χρειαζόμαστε και τα υπόλοιπα άσ’ τα πάνω μας. Αν δεν τα καταφέρουμε, την ευθύνη θα την έχουμε εμείς, μας αλλάζεις και κάνεις ό,τι συμφωνία θες».
«Πολύ καλά. Αλλά θα έχετε μόνο μία ευκαιρία»
(Η παραπάνω ήταν μία μόνο από τις ιστορίες πράσινου ήλιου και σοσιαλιστικής τρέλας που συμπεριλαμβάνεται στη νέα συλλογή διηγημάτων με τίτλο “Παλιό ΠΑΣΟΚ – Το Ορθόδοξο 2: Ο Ηγέτης στην Ελλάδα της Κρίσης”, η οποία οραματίζεται το πώς θα ήταν ένα -σουρεαλιστικό- παρόν… αν Εκείνος βρισκόταν ανάμεσά μας ακόμη.)
