ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΚΑΡΠΑΔΑΚΗ
Θανατηφόρος ιός. Θυμός. Εγκλεισμός. Λύπη. Κάποιος υπαίτιος πρέπει να υπάρχει. Ύποπτοι πολλοί. Ψάχνουν να τον βρουν. Υπεύθυνος κανείς. Ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα. Πού πήγαν όλοι; Τι θα συμβεί; Απόγνωση. Φυλάκιση. Απομόνωση. Φόβος. Τέρμα τα ψέματα. The game is over. Ή μάλλον, paused. Κάποιος πάτησε το stop και μοιάζει λες κι η γη σταμάτησε να γυρίζει. Νιώθεις πως ο χρόνος πάγωσε ξαφνικά. Ή μήπως όχι; Μήπως απλώς μας έβγαλαν απ’ έξω; Η μικρή Ελένη κάθεται και κλαίει γιατί δεν την παίζουνε οι φιλενάδες της. Μήπως μας έδιωξαν απ το παιχνίδι εκείνοι που κερδίζουν στη Monopoly; Τελικά, το παιχνίδι συνεχίζεται, μάγκες;
Ήρθες αντιμέτωπος με τον καθρέπτη. Είδες τα μάτια σου και τρόμαξες γιατί τα είχες σχεδόν ξεχάσει. Πού θα κρυφτείς τώρα που δεν μπορείς να βγεις στον δρόμο, να μπεις στο αυτοκίνητό σου, το γραφείο σου, τη «βολή» σου; Έρχεσαι αντιμέτωπος με την οικογένειά σου, με τα παιδιά σου, με τις πράξεις σου, τη ζωή σου. Εσύ την έχτισες. Όλα ήταν δικές σου επιλογές. Ή μήπως όχι; Μήπως το σύστημα μέσα στο οποίο ζεις και το οποίο υποστηρίζεις είναι κατασκευασμένο με τέτοιο τρόπο ώστε να σε κάνει να ξεχνάς; Μήπως προσπαθεί να σε υπνωτίσει, να σε δελεάσει, να σου πετάξει κόκαλα να γλείψεις, να σου τάξει έπαθλα, χρήματα, «δύναμη»; Ξέχασες, μου φαίνεται, πως η δύναμη βρίσκεται μέσα σου… Έχει μείνει άραγε τίποτα εκεί; Αυτό το ερώτημα καλείσαι να απαντήσεις. Είναι η κατάλληλη στιγμή.
Τόσο καιρό προσπάθησες να κλείσεις τη φύση πίσω από κάγκελα. Έχτισες κήπους, τους ονόμασες ζωολογικούς. Μιλούν για τα ζώα δηλαδή. Για φαντάσου… Να που τώρα μιλούν για εσένα, άνθρωπε. Κλείστηκες στο σπίτι σου, μα μην κλείνεις και τα μάτια σου. Αυτή είναι η ευκαιρία. Για να Εμπιστευτείς ξανά τον κόσμο, χρειάζεται Υπομονή. Μα και επιμονή και θάρρος. Η Τύχη δεν ξέρεις ποτέ τι θα σου φέρει. Μην την κυνηγάς. Θα την τρομάξεις. Χρειάζεται Υπευθυνότητα για να ανταμειφθείς νιώθοντας την ανέλπιστη Χαρά που σου προσφέρει το σύμπαν, τώρα. Πώς αλλιώς θα βρεις την Ίαση, αν όχι βρίσκοντας τη χαμένη σου δύναμη; Δεν είναι άλλη από την Αγάπη φυσικά. Αν δεν σου την έδωσαν ποτέ, σίγουρα υπάρχει κάποιος που μπορεί να σου θυμίσει πώς είναι.
Μέσα σε αυτόν τον πανικό, άφησε το μυαλό σου ανοιχτό και εκμεταλλεύσου το δώρο που σου δόθηκε, το παρόν. Στα αγγλικά λέγεται present. Ίσως γιατί τώρα μόνο ζεις. Ίσως το πραγματικό δώρο να είναι η ζωή η ίδια. Αυτό που μετράει είναι αυτό που κάνεις τώρα, που είσαι τώρα, που σκέφτεσαι τώρα. Σταμάτα να κυνηγάς το αύριο περιμένοντας τα δώρα, ενώ το πραγματικό δώρο σού δίνεται απλόχερα τη στιγμή αυτή που αναπνέεις. Στο παρόν. Στο σήμερα. Σταμάτα να σκέφτεσαι και να αναπολείς το παρελθόν και τα δώρα που είχες κάποτε, χτες. Άδραξε την ευκαιρία που έχεις σήμερα και απόλαυσε το δώρο της ζωής. Σου δίνεται κάθε μέρα. Γέμισέ την ουσία. Δημιούργησε, μάθε, δώσε. Μην είσαι αχάριστος, άπληστος, εγωιστής. Μόνο τότε θα καταλάβεις και θα νιώσεις ευγνώμων για όσα έχεις. Θα βρεις τη δύναμη να διεκδικήσεις ακόμα περισσότερα, όσα πιστεύεις ότι σου αξίζουν. Μόνο αν αξιοποιήσεις και αγαπήσεις όσα σου δόθηκαν.
Η κατάσταση δεν είναι το ίδιο τραγική για όλο τον κόσμο. Κάποιοι χαίρονται, ανακαλύπτουν και αποκτούν νέες δεξιότητες, γεμίζουν το πρόγραμμά τους με πράγματα και δραστηριότητες που δεν είχαν τον χρόνο να κάνουν πριν. Απολαμβάνουν τη θαλπωρή και την ευτυχία της ουσιαστικής ανθρώπινης επαφής και όχι της βιασύνης, του άγχους, της αναγκαστικής δουλειάς, του φευγαλέου «γεια» στον δρόμο. Όταν χάνεις κάτι, ίσως το εκτιμάς περισσότερο. Όταν σβήνουν τα φώτα, η αλήθεια συνεχίζει να λάμπει. Όταν βγαίνουν τα χαλιά, η σκόνη που έχει μαζευτεί σε χνούδια, εμφανίζεται. Θα δεις που ίσως μετά από την παύση, μόλις ξαναπατήσει κάποιος το start, όλα θα μοιάζουν διαφορετικά. Εσύ;
Διαβάστε το βιβλίο της ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΙΑ 20ΧΡΟΝΗΣ