Ζούσαμε τις ζωές μας όπως ορίζαμε οι ίδιοι και κάναμε τις επιλογές που θεωρούσαμε καλύτερες και πιο κοντινές στις ανάγκες μας, Ακόμα όμως και το βράδυ που συναντηθήκαμε, δεν είχαμε την παραμικρή ιδέα για το πώς θα εξελισσόταν αυτή η γνωριμία.
Νιώσαμε μια αμοιβαία έλξη, που γρήγορα εξελίχθηκε σε πάθος και επιθυμία συχνότερων συναντήσεων, για να γίνει αργότερα ένας μεγάλος έρωτας, που θα οδηγούσε σε μια βαθιά αγάπη. Χρειάστηκε να περάσει χρόνος για να καταλάβουμε πως είχε γίνει ήδη το πέρασμα από τον έρωτα σε μια σχέση δέσμευσης. Επιθυμούσαμε πλέον να είμαστε όσο συχνότερα γινόταν μαζί, να περνούμε κοινό χρόνο και να μοιραζόμαστε ενδιαφέροντα και δραστηριότητες. Εμπιστευόμασταν ο ένας τον άλλον και ονειρευόμασταν δειλά το μέλλον μας μαζί.
Είχε περάσει σχεδόν ένας χρόνος από την πρώτη μας γνωριμία, και οι δυο μας δείχναμε ευτυχισμένοι και ξέγνοιαστοι. Λες και δεν υπήρχε αύριο για να ανησυχούμε. Λες και δεν υπήρχαν σύννεφα, παρά μόνο ένας λαμπερός ήλιος που φώτιζε τον ουρανό της σχέσης μας και ζέσταινε τις καρδιές μας.
Ήταν περίεργα γνώριμος ο τρόπος με τον οποίο αγκάλιαζα τον άντρα που είχα ερωτευθεί και βάλει στη ζωή μου. Μου θύμιζε κάτι αυτή η αγκαλιά. Μου φαινόταν αξιοθαύμαστη η ευκολία με την οποία αφηνόμουν στα χέρια ενός άντρα που γνώριζα τόσο λίγο για να αγαπώ τόσο πολύ. Μαζί του ένιωθα ασφαλής. Δεν είχα να ανησυχώ για κάτι που μπορεί να προέκυπτε ξαφνικά, όπως συνέβαινε με παλιότερους συντρόφους μου. Είχα περάσει πολλά, που προσπαθούσα να ξεχάσω. Είχα πληγωθεί, αλλά είχα πληγώσει κι εγώ, για να αντέξω. Παρ΄ όλ’αυτά, δεν έχανα ποτέ την αισιοδοξία μου. Ήθελα και ήξερα πως κάποτε θα ερωτευόμουν τον κατάλληλο άντρα.
Κι όσο συνέχιζα να απολαμβάνω την αγκαλιά του, τόσο πιο έντονα γνώριμη γινόταν αυτή η αίσθηση, μέχρι που μια μέρα κατάλαβα ότι αυτή η αίσθηση ήταν μια μνήμη που είχε γίνει ανάμνηση και κουβαλούσα μέσα μου για πολλά χρόνια. Η ανάμνηση της πατρικής αγκαλιάς. Τότε που ήμουν μικρό κοριτσάκι και τρύπωνα στην αγκαλιά του πατέρα μου, χωρίς να φοβάμαι τίποτε και κανέναν, γιατί ο πα τέρας μου ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος, που είχε να μου προσφέρει πολλή αγάπη και να μου μάθει πώς να νιώθω ασφαλής με τους άντρες.
Κι αν μεγαλώνοντας υπήρξαν φορές που έκανα μια λανθασμένη επιλογή, ήταν γιατί πίστευα ότι δεν θα έβρισκα πουθενά κάποιον τόσο άξιο όσο ήταν ο πατέρας μου. Είχα ευχηθεί πολλές φορές να έβρισκα έναν άντρα ακριβώς ίδιο με εκείνον, μα δεν τα κατάφερνα και απογοητευόμουν. Είχα διαπιστώσει από καιρό ότι τελικά διάλεγα ακατάλληλους άντρες, γιατί δεν ήμουν έτοιμη να αφήσω τον πατέρα μου. Είχα τρομάξει πολύ με αυτή τη διαπίστωση, αλλά η αλήθεια ήταν πως σαν τον πατέρα μου κανείς.
Κι όσο μεγάλωνα, τόσο πιο πολύ φοβόμουν ότι δεν θα έβρισκα ποτέ τον κατάλληλο. Υπήρχε βέβαια και το σενάριο σύμφωνα με το οποίο δεν ενδιαφερόμουν πραγματικά να τον βρω. Μέχρι που γνώρισα εκείνον που μου έδειξε ότι δεν ήθελε τίποτε περισσότερο από το να είναι δίπλα μου. Είχε συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι ο πατέρας μου ήταν τα πάντα για εμένα και δεν επεδίωξε ούτε μια φορά να τον ανταγωνιστεί.
Μέχρι που μια μέρα με αγκάλιασε. Μέχρι που μια άλλη μέρα μού χάρισε αυτό που μου έδινε ως τότε μόνο ο πατέρας μου: ασφάλεια. Είχε ήδη κερδίσει την πιο κεντρική θέση στην καρδιά μου, κι ας γνωριζόμασταν τόσο λίγο για να αγαπιόμαστε τόσο πολύ.
Αγαπούσαμε πολύ τους νυχτερινούς περιπάτους που μοιραζόμασταν. Όσο πιο πολύ περπατούσαμε, τόσο πιο πολύ μιλούσαμε. Κι όσο πιο πολύ μιλούσαμε, τόσο πιο πολύ ξεχνιόμασταν, με αποτέλεσμα να μην αντιλαμβανόμαστε πόσο γρήγορα περνούσε η ώρα. Κι όσο εμείς δεν αντιλαμβανόμασταν την ώρα που περνούσε, τόσο ο χρόνος έγραφε στην ιστορία της σχέσης μας.
Το παραπάνω κείμενο προέρχεται από το βιβλίο αυτοβελτίωσης της Νέλης Βυζαντιάδου Μαθήματα στη Γλώσσα της Αγάπης.