Του Ιωάννη Δασκαλάκη
Ο θυμός είναι ένα συναίσθημα ισχυρό, δυνατό και πολλές φορές ασυγκράτητο. Τόσο αληθινό, τόσο πρωτογενές και τόσο αυθεντικό. Μπορεί να πάρει πάρα πολλές μορφές. Μπορεί απλά να μεταμφιεστεί και να γίνει ύπουλος, υπόγειος και ποτέ να μη βγει στην επιφάνεια, αλλά να σιγοτρώει τα σωθικά μας. Κάποιες φορές μπορεί να ζει σε σκοτεινά μονοπάτια του μυαλού μας και της ψυχής μας και να μας σκοτώνει σιγά σιγά.
Μπορεί όμως να πάρει και διαστάσεις απερίγραπτες. Μπορεί να μας φτάσει στα άκρα να ξεπεράσουμε και να νικήσουμε όλους τους φόβους μας για μια στιγμή και να απελευθερωθούμε από όλα τα δεσμά που μπορεί να επιλέξαμε ή να δεχτήκαμε. Μπορεί να μας κάνει να τρομάξουμε με τον εαυτό μας, με την πιο σκοτεινή μας πλευρά, με τις σκέψεις μας και τις πράξεις μας. Για κάποια δευτερόλεπτα μπορεί να νιώσουμε τον εαυτό μας να είναι τόσο παντοδύναμος σαν να είναι Θεός. Ελεύθερος, ανυπότακτος, ασυγκράτητος, ασταμάτητος! Άλλες φορές μπορεί να μας κάνει να νιώσουμε ενοχές και τεράστια ντροπή που τον αντικρίσαμε. Είναι τόσο επικίνδυνος αλλά και τόσο βοηθητικός παράλληλα. Είναι ένα καμπανάκι που έχει πολλά να μας πει. Είναι ένα σημάδι, πως κάποιος, κάτι μας καταπατάει τις δικές μας επιθυμίες, μας καταπιέζει, μας απειλεί. Συχνά μπορεί να απειλεί την αυτονομία μας, τα όρια του εαυτού μας και τις βασικές μας επιθυμίες και ανάγκες. Είναι τόσο τρομακτικός μα και βοηθητικός παράλληλα.
Κάποιοι άνθρωποι τον βιώνουν καθημερινά και τον χρησιμοποιούν ως μέσο διαπραγμάτευσης και διεκδίκησης. Σε αυτούς τους ανθρώπους είναι πολύ συχνά παρών και κάποιες φορές κυρίαρχος. Υπάρχουν άνθρωποι που αρνούνται την ύπαρξη του και τον πνίγουν, τον θάβουν και θέλουν να τον εξαφανίσουν, αλλά κάπου μέσα τους δουλεύει…
Άραγε τον αναγνωρίζετε; Μπορείτε να τον ονομάσετε; Του δίνετε χρόνο; Τον σέβεστε; Τον αποδέχεστε;
Είναι πάρα πολύ σημαντικό να ερχόμαστε σε επαφή με τα συναισθήματα μας, να τα αναγνωρίζουμε, να τους δίνουμε χώρο, να τα εκφράζουμε και να μπορούμε να συζητάμε γι αυτά. Όχι με σκοπό να έχουμε καλές σχέσεις με τους άλλους ανθρώπους, αλλά πρώτα απ’ όλα για να δείξουμε σεβασμό στον εαυτό μας, να μπορούμε να φροντίσουμε τις ανάγκες μας και να καθορίζουμε ποια θέλουμε να είναι η σχέση μας με τον εαυτό μας και ύστερα με τους άλλους.
Το συγκεκριμένο άρθρο το εμπνεύστηκα από τον χαρακτήρα του βιβλίου μου: “Η Συνάντηση” που εκδόθηκε το 2013. Ο ήρωας Παύλος στο βιβλίο μου ζει και βιώνει το θυμό μέσα από ένα πολύ δυνατό τρόπο. Οι ρίζες του θυμού του έχουν άμεση σχέση με τα δύσκολα βιώματα του από την παιδική ηλικία. Φαίνεται όμως πως έχει παγιδευτεί σ’ αυτά και δε μπορεί να βρει άλλους τρόπους για να εκφραστεί. Οι άλλοι ήρωες του μυθιστορήματος βιώνουν την καθημερινότητα πολύ διαφορετικά, ο καθένας ανάλογα με τις εμπειρίες ζωής που έχει. Θα συναντηθούν μετά από αναπάντεχες συμπτώσεις όλοι μαζί, θα γνωριστούν, θα έρθουν σε επαφή με τον εαυτό τους, τη ζωή τους, τις επιλογές τους…
Μέσα απ’ αυτό το βιβλίο περιγράφεται με λογοτεχνικό τρόπο η διαδικασία της προσωπικής αναζήτησης και της ομαδικής ψυχοθεραπείας.
“Ο Μικρός Άγγελος και ο Σχολικός Εκφοβισμός” του Ιωάννη Δασκαλάκη, ανήκει στη σειρά Επαυξημένης Πραγματικότητας των Εκδόσεων iWrite