Πόσο συχνά μπορούμε να κοιτάξουμε τον εαυτό μας στον καθρέπτη και να μείνουμε ικανοποιημένοι από αυτό που βλέπουμε; Πόσο συχνά δεν θα θελήσουμε να διορθώσουμε κάποια ατέλειά μας και θα χαμογελάσουμε με την εικόνα μας; Η αυτο-εικόνα μας όμως και η αξία που δίνουμε στον εαυτό μας επηρεάζει τις συμπεριφορικές μας αντιδράσεις, τις σκέψεις μας, τα συναισθήματά μας, την έκταση χρόνου που βιώνουμε μια απώλεια, την ένταση της απόρριψης, ακόμα και τις επιλογές μας στις διαπροσωπικές ή στις επαγγελματικές μας σχέσεις.
Αλήθεια, λοιπόν, πόσο συχνά συμπεριφερόμαστε έτσι όταν κοιτάζουμε τον εαυτό μας στον καθρέπτη και αναρωτιέμαι είμαστε ποτέ ικανοποιημένοι από το τελικό αποτέλεσμα; Βρίσκουμε θετικά στοιχεία στον εαυτό μας; Ή πόσες φορές μπορεί να μπούμε στη διαδικασία να αλλάξουμε ρούχα, θεωρώντας ότι τίποτα δεν μας κολακεύει αρκετά; Και αν υποθέσουμε ότι έχουμε τόσα πολλά αρνητικά πως τα διαχειριζόμαστε;
Για παράδειγμα, αν θεωρώ ότι δεν έχω όμορφα δόντια, χαμογελάω ποτέ; Και αν μου πει ο σύντροφός μου κολακευτικά λόγια, για τα δόντια και το πρόσωπό μου, θα τον πιστέψω ή θα θεωρήσω ότι είναι -απλώς- ένας κόλακας που θέλει να κερδίσει κάτι ή που απλώς λέει ψέματα; Πιθανώς, όμως εκείνος να λέει την αλήθεια γιατί έτσι με βλέπει και, πιθανώς, και εγώ να φοβάμαι αληθινά γιατί έτσι με βλέπω… Άρα ουσιαστικά και οι δύο είμαστε απόλυτα ειλικρινείς,. Απλώς, ο καθένας μας βλέπει τα πράγματα από τη δική του οπτική. Με τον ίδιο τρόπο όμως που αντιμετωπίζουμε την εξωτερική μας εμφάνιση, αντιμετωπίζουμε και τα στοιχεία της προσωπικότητάς μας.
Αντικειμενικά, βέβαια, ένα υπέρμετρο Εγώ, μία εγωκεντρική στάση ζωής και μία υπερβολική αυτοπεποίθηση θα μπορούσαν, επίσης, να λειτουργήσουν τραυματικά για εμάς. Εξίσου, όμως τραυματικό είναι να μην πιστεύουμε σε εμάς και να αμφισβητούμε μόνιμα τον εαυτό μας και τους άλλους, γιατί απλά δεν πιστεύουμε σε εμάς. Τι απαιτείται, λοιπόν; Αυτογνωσία… Γνώση των θετικών και των αρνητικών στοιχείων μας, αποφυγή συγκρίσεων. « Μπορεί να μην μπορούμε να ελέγξουμε πώς μας βλέπουν οι άλλοι, μπορούμε όμως να ελέγξουμε πώς βλέπουμε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας»
Είναι όμορφο να ξέρουμε τα αρνητικά μας· αυτό που εγώ, συχνά, ονομάζω τη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού. Εξίσου όμορφο όμως είναι να μην γίνονται εμμονή μας. Είναι όμορφο λοιπόν να γνωρίζουμε τα αρνητικά μας, γιατί όσο και να κοροϊδέψουμε τους άλλους, όσο και να τους παραπλανήσουμε, τον εαυτό μας δεν μπορούμε να τον κοροϊδέψουμε ποτέ. Και, ακόμα, και αν τα καταφέρουμε για κάποιο χρονικό διάστημα, θα έρθει η στιγμή που όλα θα εμφανιστούν μπροστά μας. Συνήθως, η αφορμή είναι μία δύσκολη στιγμή. Μία απώλεια, ένα πένθος, ένας χωρισμός, μία μετακίνηση στο εξωτερικό, ένα φοβικό γεγονός, ένα έντονα στρεσογόνο ερέθισμα, μία απόλυση, ένα διαζύγιο… Και εκεί ξεσπάνε όλα, εκεί που νομίζαμε ότι έχουμε τον έλεγχο, ξαφνικά, αντιλαμβανόμαστε ότι δεν ισχύει αυτό.
Εκεί μπορεί να κάνουμε μία σωματοποίηση, εκεί μπορεί να έρθουμε αντιμέτωποι με χαρακτηριστικά μας που δεν μας αρέσουν, που μπορεί να μην ξέραμε ότι είχαμε σε τέτοιο μεγάλο μέγεθος με συμπεριφορές που δεν μπορούμε να διαχειριστούμε. Και εκεί αρχίζει η κατάρρευσή μας. Να μην φοβάσαι λοιπόν τον εαυτό μας. Να προσπαθείς να τον ανακαλύπτεις. Να κάθεσαι τα βράδια ήρεμα και να σκέφτεσαι τα λάθη σου, αυτά που δεν σου άρεσαν, αυτά που σε ενόχλησαν, όχι στους άλλους, σε σένα. Να σκέφτεσαι τη σκοτεινή σου πλευρά και να μην τη φοβάσαι.
Να θυμάσαι ότι η κριτική στους άλλους είναι πάντα εύκολη. Η αυτοκριτική και η αυτογνωσία θέλει κότσια, γι’αυτό και οι περισσότεροι την αποφεύγουμε… Γιατί, τελικά, αν δεν υπήρχε η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού, δεν θα μπορούσαμε να απολαύσουμε και να εκτιμήσουμε την θετική.
Το παραπάνω απόσπασμα συμπεριλαμβάνεται στον οδηγό αυτοβελτίωσης “Αλλάζοντας Εμένα” της συγγραφέως Ελένης Σολταρίδου.