Oλα έτσι ήταν. Έτσι ακριβώς. Να! Μόνο αυτό το καβαλέτο πρέπει να είναι λίγο πιο δεξιά. Ποιος να το φανταζόταν, ε; Ότι θα αποτυπωνόταν το κορμί μου σε πίνακα …κι όχι μόνο.
Να! Κι αυτή η φωτογραφική μηχανή… …εγώ το ’λεγα στον Μαν Ρέι ότι δεν αισθανομουν και πολύ καλά να με φωτογραφίσει αλλά εκείνος μου έλεγε να μην αγχώνομαι και πως όταν ο Μαν φωτογραφίζει, τότε ο φακός βλέπει αυτό που θέλει εκείνος.
Μαρίνα Παπαδάτου –
ΜΙΑ ΚΡΙΤΙΚΗ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ:
Η ηθοποιός Νταίζη Σεμπεκοπούλου ποζάρει δίπλα στην αφίσα του θεάτρου ΑΛΜΑ μετά το τέλος της παράστασης “Το όνειρο της Κίκι”. Μια παράσταση πραγματικά ανατρεπτική, αντισυμβατική που μας μεταφέρει στη Γαλλία του περασμένου αιώνα. Βασισμένη στην πραγματική βιογραφία της Αλις Πρεν, μια παράσταση κάτω από την προσεγμένη σκηνοθετική επιμέλεια του νεαρού σκηνοθέτη Κων/νου Τσονόπουλου και το ιδιαίτερο σενάριο του πρωτοεμφανιζόμενου νεαρού συγγραφέα Δημήτρη Οικονόμου, το αποτέλεσμα της οποίας είναι πραγματικά θεαματικό. Αλλά και η άψογη ερμηνεία της Νταίζης Σεμπεκοπούλου τόσο άμεση, τόσο αυθόρμητη, τόσο προσιτή στο κοινό, που γίνεται ένα με το θεατή. Του μεταδίδει τα συναισθήματα της Κίκι κατά τη διάρκεια της πολυτάραχης ζωής της που ήταν γεμάτη πάθη, περιπέτειες, έρωτες αλλά και πόνο.
Παρακολουθώντας την Κίκι πάνω στη σκηνή να μιλάει για τη ζωή της, άλλοτε θαυμάζεις το ασυμβίβαστο μυαλό της και το ατελείωτο πάθος της για ζωή και άλλοτε θέλεις να κλάψεις μαζί της νιώθωντας την απογοήτευσή της από ανθρώπους που δεν μπόρεσαν να καταλάβουν το τόσο ελεύθερο ΕΓΩ της. Γιατί ήταν γεννημένη για να ζει ΜΟΝΟ έτσι.
Ο νεαρός σκηνοθέτης Κων/νος Τσονόπουλος ήταν αυτός που αρχικά διάβασε τη βιογραφία της και εμπνεύστηκε την ιδέα να ανεβάσει μία παράσταση με τη ζωή της μοναδικής Κίκι, ώστε να γίνει γνωστή στο ευρύτερο κοινό. Μοιράστηκε λοιπόν αυτή την ιδέα με τον Δημήτρη Οικονόμου και του ζήτησε να συνεργαστούν. Ο Δημήτρης πήρε την πένα του, εμπνεύστηκε και αυτός με τη σειρά του και άρχισε να γράφει, αφήνοντας ελεύθερη τη φαντασία του και έτσι η ιδέα του Κων/νου Τσονόπολου απέκτησε σάρκα και οστά.
Το κείμενο ολοκληρώθηκε, το βιβλίο εκδόθηκε και ανέβηκε στο θεατρικό σανίδι με μεγάλη επιτυχία. Ετσι και ο πρωτοεμφανιζόμενος συγγραφέας Δημήτρης Οικονόμου με “Το όνειρο της Κίκι” πραγματοποίησε και το δικό του όνειρο: Να εκδόσει το δεύτερο βιβλίο του (το πρώτο που εξέδωσε είναι ποιητική συλλογή).
Δεν ξέρουμε τι ήταν αυτό που ώθησε την πένα του να περιγράψει τη ζωή της Κίκι με τόσο ιδιαίτερο, μοναδικό και άμεσο τρόπο. Σαν να την γνώρισε και ο ίδιος από κοντά. Ισως, γιατί σαν όλους τους καλλιτέχνες, κρύβει και ο ίδιος μια μικρή Κίκι μέσα του. Ελεύθερος, ανεξάρτητος, ασυμβίβαστος, γεμάτος πάθος για ζωή. Γιατί Η ΤΕΧΝΗ ΕΙΝΑΙ ΖΩΗ. Ευχαριστούμε, λοιπόν, τον Δημήτρη Οικονόμου, τον Κων/νο Τσονόπουλο και την Νταίζη Σεμπεκοπούλου, τους τρεις ανθρώπους που είναι η “ψυχή” αυτής της παράστασης, διότι μας έδωσαν την ευκαιρία να το ξαναθυμηθούμε: ΤΕΧΝΗ = ΖΩΗ