Όταν ο Πόνος Γίνεται Μίσος

Για όλες εμάς τις γυναίκες, απλές, καθημερινές, επώνυμες, ανώνυμες… Για εμάς που τολμήσαμε να ονειρευτούμε, να ταξιδέψουμε, έστω για μια φορά, να σαλπάρουμε για μακριά, να αγαπήσουμε τρελά και παθιασμένα, να ζήσουμε τα απωθημένα μας… να δοθούμε σε έναν άντρα, να πονέσουμε και να πληγωθούμε… Για όλες και όλους εμάς που ζήσαμε, έστω που γευτήκαμε μια μόνο φορά εκείνη τη γλυκιά στιγμή… Μόνο για λίγο… κι ας μας πρόδωσε μετά… Μπούχτισα, τελείωσα, αηδίασα, βαρέθηκα… με άδειασες, δε νοιάστηκες, με πίκρανες. Σου φώναζα, δεν άκουγες, σου μιλούσα, δεν απαντούσες. Ήθελα τόσο πολύ ένα χάδι δικό σου, μια αγκαλιά ζεστή, έναν έρωτα παράφορο… Με απέφευγες, σε έψαχνα παντού. Μα εσύ πουθενά, πάντα στην απ’ έξω… Τόσα χρόνια πεταμένα και εγώ εδώ με χιλιάδες απωθημένα και αμέτρητα γιατί… Ώσπου ξύπνησα επιτέλους κάποιο πρωινό… με το κορμί διψασμένο και τις αισθήσεις να χορεύουν έναν τρελό παθιασμένο χορό… Και τότε αποφάσισα να σε αφήσω, να σε αφήσω πίσω μου, όσα με πλήγωσαν κοντά σου… Δεν είμαι πια εδώ… δε σου ανήκω… δε με έχεις πια δεδομένη, δεν υπάρχω. Είμαι αλλού και δε με νοιάζει που θα με βγάλει η καρδιά μου… Τώρα επαναστατώ, διεκδικώ όσα μου στέρησες… τώρα φεύγω και μη με αναζητήσεις… φεύγω… Έτσι απλά, γιατί αγάπησα…