Αν είχα μια Μαρία σε μια σοφίτα

Ιστορίες από το παράθυρο

Βαθμολογήθηκε με 4.00 από 5 με βάση 1 βαθμολογία πελάτη

100 σε απόθεμα

Περιγραφή
Βιογραφικό Συγγραφέα
Αξιολογήσεις

Στο μυαλό του καθενός συμβαίνουν διάφορα και διαφορετικά, κι αρκεί μια στιγμή, ένας στίχος τραγουδιού, μια κουβέντα, ένα μοναχικό ξημέρωμα, ένα ξόδεμα δίχως ανταπόκριση, δυο χέρια απλωμένα, μια σκέψη χωρίς σταματημό στα περασμένα, για να ψηλώσεις απότομα ή για να επιστρέψεις στο μηδέν.
Αυτό εδώ το βιβλίο είναι για σένα και για μένα, που μπορούμε να συγχωρούμε ακόμη, να βρίσκουμε άλλοθι, να φοράμε το ρούχο του διπλανού, να καταλήγουμε στο μαξιλάρι αγκαλιασμένοι όλοι μαζί, παιδιά, αγάπες, φόβοι, μοναξιές, αγωνίες, δίχως πανικό, γιατί γνωρίζουμε καλά ότι είμαστε ατελείς, μα μπορούμε να συνυπάρχουμε ως μεταξωτοί.
Σουρεαλισμός, ρεαλισμός και όνειρα. Ιστορίες δικές σου, ιστορίες των άλλων, ιστορίες του μέσα και του έξω μας. Ιστορίες που αντέχεις να κουβαλάς, σαν τον Άτλαντα, στους ώμους. Τριάντα δύο μικρές ιστορίες που επιβεβαιώνουν ότι η ομορφιά βρίσκεται στις ατέλειες και τις αδυναμίες· ότι τα χαμένα όνειρα είναι αυτά που μας γέμισαν περισσότερα συναισθήματα· ότι το μέσα μας δεν γερνάει ποτέ· ότι η ζωή είναι γεμάτη βαριές ανάσες και πεταχτά φιλιά· ότι οι έρωτες είναι τα σκαλοπάτια μας και τα λάθη οι τσουλήθρες μας στην παιδική χαρά της ζωής.

«Η Αθηνά έχει την σπάνια ικανότητα να δαμάζει τη θύελλα της καρδιάς, να την κατευνάζει στο μυαλό και να αποτυπώνει αριστοτεχνικά στο χαρτί ό,τι άφησε πίσω της. Γλώσσα άμεση, προσεκτικά διαλεγμένα επίθετα, δυναμικές παρομοιώσεις, ταυτότητα στη γραφή. Με ύφος οικείο και αυθεντικό, γυρνά την πλάτη σε οτιδήποτε προβλέψιμο και επιτηδευμένο. Ο αναγνώστης ταυτίζεται με κάθε πρόταση και βρίσκει μια πένα που γράφει όσα θα ήθελε ο ίδιος να φωνάξει».

Ευλαμπία Τσιρέλη, επιμελήτρια, συγγραφέας,
καθηγήτρια δημιουργικής γραφής

Βιογραφικό Συγγραφέα

Η Αθηνά Τερζή γεννήθηκε και ζει στη Θεσσαλονίκη.
Σπούδασε Θεολογία και Δημοσιογραφία κι έχει κάνει μεταπτυχιακές σπουδές στην Επικοινωνία και τις Δημόσιες Σχέσεις. Εργάζεται στο ραδιόφωνο και αρθρογραφεί σε περιοδικά της πόλης. Έχει συμμετάσχει σε ευρωπαϊκά προγράμματα για την επιμόρφωση των νέων, την αφομοίωση των μεταναστών και την οργάνωση πολιτιστικών εκδηλώσεων, με ειδίκευση στην κουλτούρα των λαών της Μεσογείου. Εργάζεται στο Δήμο Θεσσαλονίκης, στο τμήμα Δημοσίων και Διεθνών Σχέσεων. Στα είκοσί της κυκλοφόρησε τη συλλογή διηγημάτων με τον τίτλο Μόνο για σένα και τον Άλκη (εκδόσεις Παρατηρητής), ενώ πρόσφατα κυκλοφόρησε το μυθιστόρημά της Σαν άλλη Περσεφόνη (εκδόσεις Πηγή).
Όπως λέει η ίδια: «Λατρεύω τα άδολα χαμόγελα. Τη χαρά των ανθρώπων που γεννιέται από το τίποτα. Τα μεγάλα μάτια και τα μακριά δάχτυλα που ζωγραφίζουν τον αέρα. Συμπονώ όλους εκείνους που κρύβονται πίσω από τα βιβλία και τις ταινίες και λένε πως ζουν, αλλά θαυμάζω τους γενναίους, ανένταχτους που πρόλαβαν να δοκιμάσουν τις αντοχές τους. Δεν μπορώ να αντισταθώ στους γαλαντόμους που με τα λόγια τους υψώνουν κάστρα, στους ευγενείς που χαμηλώνουν το βλέμμα, στους ντροπαλούς που κοκκινίζουν, στους άσχημους με προσωπικότητα, στους μοναχικούς που μονολογούν και σέρνουν το βήμα τους στις άκρες των δρόμων, στα ηλιοτρόπια και στα πολύχρωμα αερόστατα.
Την πόλη μου την αγαπώ κι ο έρωτας κρατά από τα φοιτητικά μου χρόνια. Από το ερείπιο που έμενα στο Κουλέ Καφέ με τις γάτες και τους σκύλους στις γωνιές. Παραμένω αθεράπευτα ρομαντική με την καλοσύνη των ανθρώπων και τη βαθιά ριζωμένη πεποίθηση ότι όλοι είμαστε εν δυνάμει καλλιτέχνες».

Πίνακας εξωφύλλου: Το σπίτι που ονειρεύεται, Μιχαήλ Οικονόμου

Αξιολογήσεις

1 κριτική για Αν είχα μια Μαρία σε μια σοφίτα

Βαθμολογήθηκε με 4 από 5
Χρήστος Αμβαζάς – 16 Σεπτεμβρίου, 2019
Ο τίτλος: “Αν είχα μια Μαρία σε μια σοφίτα”.
Από κάτω γράφει: “ιστορίες απ’ το παράθυρο”. Γιατί Αθηνά τσιγκουνεύεσαι τις λέξεις;
“ιστορίες απ’ το παράθυρο της ψυχής”, έπρεπε να γράψεις και μάλιστα “της ψυχής μας”. Της δικής μας ψυχής. Ποιοι είμαστε εμείς; Εγώ, εσύ, ο γείτονας της διπλανής πόρτας, ο μετανάστης στο Βέλγιο, ο πατέρας απ’ την απέναντι πολυκατοικία με το αυτιστικό παιδί, ο Λάκης που κέρδισε στο ΛΟΤΟ, ο ζητιάνος στο φανάρι, ο χλεχλές με το καμπριολέ, η χήρα στα είκοσι πέντε της. Όλοι μας.
Τριάντα δύο μικρές ιστορίες. Ένα χέρι με τριάντα δύο δάχτυλα.
Άλλα με νύχια μακριά, κοφτερά ατσαλένια υνιά να οργώνουν μυαλά, να ξεσκεπάζουν ενοχές, να αναμοχλεύουν συνειδήσεις.
Άλλα απαλά, τρυφερά , βελούδινα να θωπεύουν, να επουλώνουν πληγές. Να ζωντανεύουν μνήμες. Μνήμες καλές, μνήμες κακές. Ποιους αγάπησα, ποιοι με αγάπησαν. Φαντάσματα και οπτασίες. Όνειρα και εφιάλτες.
Μπράβο κύρια Αθηνά Τερζή. Με σούρωσες. Όμως το ποτό που με κέρασες με τόνωσε . Ακόμη αναδύονται οι αναθυμιάσεις του μεσα στο μυαλό μου. Μα πού θα πάει; Σιγά-σιγά θα εξατμιστεί. Θα γίνω καλά. Φοβάμαι πως θα γιάνω. Θα ξαναγίνω αυτός που ήμουνα και πριν:
Ο “δε βαριέσαι αδελφέ”.
Χρήστος Αμβαζάς – Συγγραφέας