Λαογραφία και Παράδοση

«Χρόνια τώρα παρατηρώ τους απλοϊκούς, αυθεντικούς και γνήσιους ηλικιωμένους ανθρώπους στα Ημαθιώτικα Πιέρια και δεν έχω παρά να εκφράσω το θαυμασμό μου για την απλότητά τους την αξιοπρέπεια, την τιμιότητα, την ειλικρίνεια, την καθαρότητα της ψυχής, τη διάθεση για προσφορά, την ντομπροσύνη, την φιλοξενία, την αλληλεγγύη και άλλες πολλές αξίες που θεωρώ πως έρχονται από τα βάθη των αιώνων και που μας παραπέμπουν στην αρχαιότητα και τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό. Αυτοί οι άνθρωποι είναι οι γνήσιοι άνθρωποι της ελληνικής υπαίθρου που, χωρίς να το ξέρουν, κουβαλούν μέσα τους την πείρα και τη σοφία ενός ολόκληρου πολιτισμού, του λαϊκού μας πολιτισμού. Ενός πολιτισμού, που εμείς οι «πολύξεροι», «γραμματιζούμενοι» και τεχνοκράτες θέλουμε να ξεχάσουμε και οδηγούμαστε σε δρόμους που ούτε και εμείς ξέρουμε πού θα μας οδηγήσουν, επηρεασμένοι από τον σύγχρονο τρόπο ζωής και πολιτισμό που μας επιβάλλει η παγκοσμιοποίηση, η νέα τάξη και το πρότυπο της σύγχρονης ευδαιμονίας. Όσα βέβαια ο αναγνώστης θα διαβάσει αποτελούν το τέλος μιας εποχής. Δυστυχώς, η σκυτάλη αυτής της εποχής φοβούμαι πως δεν έχει άλλο δρομέα να παραδοθεί. Η νέα ταχύτητα αλλαγής της κοινωνίας, όπου το κάθε τι πεθαίνει πριν παλιώσει, πλούτισε βέβαια τους ανθρώπους σε υλικά αγαθά, τους φτώχυνε όμως σε ψυχική «ευρωστία» και ομορφιά. Κρούοντας λοιπόν τον κώδωνα του κινδύνου θα πρέπει να βρεθεί τρόπος μπροστά σε αυτήν τη δίνη του «σύγχρονου και υλιστικού κόσμου» να γεφυρωθεί το χάσμα ανάμεσα στο χτες και το σήμερα. Αυτό το πόνημα είναι μια απειροελάχιστη προσπάθεια, ένα μικρό λιθαράκι προς αυτόν το στόχο…»