“Το Δέντρο Που Περπατούσε”, Μια Ιστορία Για Τη Μαγεία Της Ελεύθερης Βούλησης
Είχα υποσχεθεί στη φίλη και ταλαντούχα συγγραφέα Αλέκα Παυλίδη να προμηθευτώ το παιδικό βιβλίο που μόλις είχε εκδόσει. Γνώριζα από καιρό τις σχολικές και εξωσχολικές εκπαιδευτικές δραστηριότητες τις οποίες οργάνωνε με επιτυχία και για αυτό τον λόγο ήμουν σίγουρη ότι “Το Δέντρο που Περπατούσε” θα διασκέδαζε τα διδυμάκια μου που είναι 5μιση χρονών. Η σιγουριά μου επιβεβαιώθηκε και με το παραπάνω όταν διαπίστωσα πως τα παιδιά μου παρακολουθούσαν την ιστοριούλα με περίσσια προσήλωση και με τα ματάκια τους γουρλωμένα! “Το Δέντρο που Περπατούσε” είναι ένα παραμύθι με πρωταγωνιστές όπου ο κάθε ένας από αυτούς καταφέρνει να περάσει σημαντικά μηνύματα, ενθαρρύνοντας τους μικρούς μας φίλους να βρίσκουν πολλά σημεία ταύτισης. Ως μητέρα και φυσιολάτρης εκτίμησα δέοντος τις πληροφορίες που παρέχει σχετικά με τη φύση, δίνοντάς μου έναυσμα να ψάξω περισσότερα στοιχεία για πράγματα που τράβηξαν το “βλέμμα” των παιδιών μου. Η δουλειά του βιβλίου αυτού δεν σταματάει στην απλή ανάγνωση μα επεκτείνεται σε ιδέες για συζήτηση, για εικαστικές δημιουργίες, για εξάσκηση σε απλά μαθηματικά, για αυτοσχέδιο θέατρο, για την ευαισθητοποίηση πάνω στην οικολογία και στη διαφορετικότητα καθώς και για την καλλιέργεια της συναισθηματικής αγωγής.
Αξίζει να σημειωθεί ότι χορηγός επικοινωνίας του “Δέντρου που Περπατούσε” είναι η Ελληνική Εταιρία Προστασίας της Φύσης, ενώ μέρος των εσόδων θα διατεθεί στην Εταιρία κατά της Κακοποίησης του Παιδιού, Ελίζα.
Η Αλεξάνδρα Παυλίδη μας βάζει στον μαγικό της κόσμο, με μία μίνι συνέντευξη.
Τι σε έσπρωξε στη συγγραφή;
Η συγγραφή είναι ένας τρόπος έκφρασης και δημιουργίας. Γράφω ποιήματα γιατί είναι ο μόνος τρόπος να “μεταφράσω”, ένστικτα και συναισθήματα τα οποία περνούν ινκόγκνιτο δίπλα μου και μου αλλάζουν τη διάθεση, μικρές ιστορίες γιατί μου δίνουν τη μάταιη αίσθηση της παντοδυναμίας και παραμύθια όταν βλέπω χρώματα και υφές μέσα από τα μάτια της κόρης μου.
Ποιά η έμπνευση, η ιστορία που κρύβεται πίσω από το βιβλίο αυτό;
Η έμπνευση για κάθε έργο μπορεί να είναι διαφορετική. Μπορεί να είναι μια αίσθηση ή μια εικόνα η οποία σε κάνει να κοιτάξεις δυο φορές. Στην περίπτωση του Ζαχαρία, δηλαδή του δέντρου που περπατούσε, η αρχική σκέψη ήρθε όταν κόπηκε ένα θεόρατο δέντρο κοντά στο σπίτι μου, για να “περάσει” ο δρόμος. Το πεύκο αυτό, το θυμάμαι από παιδί, καθώς όλα τα παιδιά της γειτονιάς τότε, μαζευόμασταν γύρω του. Νομίζω, ότι η έλλειψη που ένιωθα εγώ ήταν ίδια με της κόρης μου η οποία το γνώρισε μέσα από τις αφηγήσεις μου. Αν όμως είχε πόδια; Πρέπει να είσαι πάντα εκεί όπου σου ορίζουν οι άλλοι; Μέσα λοιπόν από τις παιδικές απορίες, φτιάχτηκε μια ιστορία για ένα δέντρο που περπατούσε, όχι για να σώσει τη ζωή του, αλλά για να διεκδικήσει τα όνειρά του.
Τι σημαίνουν τα Χριστούγεννα για εσένα;
Τα Χριστούγεννα είναι μια γιορτή αγάπης. Οι περισσότεροι λένε ότι είναι για τα παιδιά, τα οποία ζουν το όνειρο με τον στολισμό του δέντρου, τα γλυκίσματα και την αναμονή του Άη Βασίλη με τα δώρα. Τα δώρα όμως είναι για όλους και όχι μόνο για τα “καλά” παιδιά. Είναι και για τα πιο άτακτα, για εκείνα των οποίων οι γονείς δεν έχουν την οικονομική άνεση να εκπληρώσουν τις επιθυμίες τους και φυσικά είναι και για τους μεγάλους που δεν περιμένουν πια τον Άη Βασίλη. Ίσως τελικά το πνεύμα των Χριστουγέννων είναι μέσα σε όποιον θέλει να ξεπεράσει τον εαυτό του και να νιώσει ευγνωμοσύνη για αυτά που ήδη έχει γύρω του. Με αυτόν τον τρόπο η “μεταμόρφωση” του κάθε ένα σε Άη Βασίλη είναι εφικτή και διόλου δύσκολη, θα έλεγα, εν μέσω εγκλεισμού και με την πληθώρα Χριστουγεννιάτικων γλυκών στο σπίτι.
Δείτε το βιβλίο εδώ
Γράφει η Άννα Σκουλαρίκη
Πηγή A Spoon of Sugar