Μεγαλώνουν οι γονείς μαζί με τα παιδιά τους;

Γράφει ο συγγραφέας Νίκος Παπαγεωργίου (βιβλίο «Όταν μεγαλώσω θα γίνω μπαμπάς»)

Η ζωή πριν και μετά τη γονεϊκότητα

Πλησιάζοντας τα 13 χρόνια πατέρας της Νίκης -της βασικής μου έμπνευσης για το βιβλίο «Όταν μεγαλώσω θα γίνω μπαμπάς»- κοιτώ πολλές φορές πίσω αναζητώντας διαφορές του μπαμπά ΠΝ (προ Νίκης) και ΜΝ (μετά Νίκης).

Φυσικά η έννοια «μεγαλώνω με την κόρη μου» δεν έχει να κάνει με την βιολογική χροιά, αλλά την ωρίμανσή μου ως άτομο, αν έχω αλλάξει τρόπο σκέψης και πράξης. Επιτρέψτε μου λοιπόν, να αποτυπώσω τα ευρήματά μου για το προαναφερθέν ερώτημα, εστιάζοντας όμως στην πλευρά του πατέρα. Για απορίες περί των μητέρων, σας παραπέμπω στο βιβλίο μου, στο άρθρο με τίτλο «μάνα είναι μόνο μια»! Αν και πολλά από τα δικά μου συμπεράσματα ισχύουν για όλες και όλους.

Ωριμάζοντας και αλλάζοντας

Ωρίμανση λοιπόν, αλλαγή, εκπαίδευση ή ενδεχομένως και restart σε κάποια πράγματα. Θα χώριζα τις αλλαγές που έχω παρατηρήσει σε 2 μεγάλες κατηγορίες.

Πρώτον οι αλλαγές λόγω… έλευσης τέκνου.

Παρατήρησα στον εαυτό μου ότι ορισμένα πράγματα μπήκαν αυτόματα σε άλλο βάση όταν έγινα μπαμπάς. Σαν να περίμενα την κατάλληλη στιγμή για να πω «ώρα να σοβαρευτώ». Παρά το γεγονός ότι έγινα πατέρας στα 40, πολλά πράγματα του χαρακτήρα μου είχαν μείνει σε kid mode.

Άλλωστε αυτό δεν λένε για εμάς οι γυναίκες; «Οι άντρες μέχρι τα 7 μεγαλώνουν μετά απλώς ψηλώνουν»; Ε κάπως έτσι. Βέβαια οι μπαμπάδες εκ των πραγμάτων ξαναγινόμαστε παιδιά για να κάνουμε το βλαστάρι μας να γελάει. Περισσότερο αναφέρομαι σε συνήθειες που παραμερίζονται.

Για παράδειγμα, η τρίτη βότκα που μπορεί να μας παρατείνει το hangover το άλλο πρωί. Ή αυστηρή τήρηση ορίων ταχύτητος λόγω της πριγκίπισσας στο isofix «πίσω». ‘Η ακόμα, να ρίξουμε ενδεχομένως μια ματιά σε εκείνο το ασφαλιστικό πρόγραμμα που σνομπάρουμε αρκετά χρόνια. Γενικά το μέλλον και η αειφορια της εταιρίας, συγγνώμη της οικογένειας ήθελα να πω, στρογγυλοκάθεται πλέον στο σαλόνι, δίπλα στο πάρκο με τις κούκλες.

Και ξεκινούμε ένα reengineering, έναν επανασχεδιασμό, μια αναδιάρθρωση, προτεραιοτήτων και πλάνων. Προσωπικά, μέσα σε αυτά τα πλαίσια, έκοψα το τσιγάρο όπως περιγράφω και στο βιβλίο μου.

Δεύτερο, το on job training.

Κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή, η συμβίωση με το παιδί είναι μια ένα εμπειρία, ένα νέο συμπέρασμα, μια νέα ….διαδικασία. Ειδικά στο πρώτο παιδί. Όσοι έχουν πάνω από ένα, μου λένε ότι στο δεύτερο ξέρουν τι να κάνουν, το τρίτο είναι «στον αυτόματο» και ούτω καθ’ εξής!

Δεν ξέρω αν ισχύει γιατί σταμάτησα στο ένα. Αυτό που ξέρω είναι ότι αυτό το μονοπάτι της μάθησης είναι δύσκολο όταν το περπατάς, όμορφο όταν το θυμάσαι με νοσταλγία. Κάθε μέρα μια εμπειρία, κάθε στιγμή μια νέα πληροφορία, για κάθε λάθος ένα μάθημα καταγράφεται στο λογισμικό μας και το δέντρο της γνώσης μεγαλώνει. Και ποτίζεται καθημερινά με γέλια, με δάκρυα, με όνειρα και ψηλώνει και αποκτά λαμπερά φύλλα και καρπούς.

Μεγαλώνουν λοιπόν οι γονείς μαζί με τα παιδιά τους; Αν αυτό σημαίνει το δέντρο της γνώσης όπως το περιέγραψα, ε Ναι! Μεγαλώνουν!