«Πέθανε καθώς βάδιζε» έλεγε η αγγελία.
Εκείνος όμως έπαθε καρδιακή προσβολή στην αγκαλιά της ερωμένης του ή μιας πόρνης.
Σήμερα, καθώς πήγαινα την κόρη μου σχολείο, άρχισε εκείνη να μου μιλάει με χιούμορ κι ευφάνταστη διάθεση για τον Θεό, για το σύμπαν και τα φυσικά φαινόμενα…
Για μια στιγμή, κυριολεκτικά για ένα το πολύ δευτερόλεπτο, σαν να άνοιξε η καρδιά μου και ένιωσα το μέγεθος της αγάπης του Θεού για τον άνθρωπο.
Ένιωσα τον ίλιγγο που αισθάνεται κανείς να τον απειλεί καθώς σκύβει να δει την άβυσσο στην άκρη του γκρεμού. Ο φόβος τον κρατάει ένα βήμα πίσω. Να μην κοιτάξει. Μήπως και σαν μαγνήτης, σαν σειρήνα, τον τραβήξει μέσα της η άβυσσος. Μήπως και σαν πουλί ανοίξει τα χέρια του για να πετάξει…
Έκανε «κρακ» η καρδιά μου.
Φοβήθηκα μήπως σπάσει.
Είπα μέσα μου: «Πόσο καταλαβαίνω όλους εμάς τους ανθρώπους που ασχολούμαστε πρωί βράδυ μόνο με έγνοιες του κόσμου, συνεχώς με τα γήινα. Που η ματαιότητα έγινε για μας φυλαχτό ασφάλειας και σιγουριάς.»
Που τρέχουμε σαν παιδιά κι ο φόβος μας ωθεί να ασφαλιστούμε με το τίποτα της καθημερινότητάς μας.
»Είναι επικίνδυνο να ανοίγει η καρδιά σου στον Χριστό, στη θέα της αγάπης Του. Κινδυνεύει η ευρυθμία της, μας ψιθυρίζει ο νους μας, από την ηδονή τέτοιας αγάπης».
– Απόσπασμα από το βιβλίο του Γρηγόρη Βασιλειάδη «Για μια ζωή με νόημα»
