Πώς γεννιέται ένας ταξιδιώτης

Πώς γεννιέται λοιπόν ένας ταξιδιώτης; Μικρός ήθελα να γίνω εφευρέτης και εξερευνητής. Είχα ζητήσει από τον πατέρα μου να μου φέρει δυο σφραγίδες με αυτές τις λέξεις και έπαιζα σφραγίζοντας λευκά χαρτιά. Όταν κατάλαβα τη διαφορά και ακριβώς την έννοια των δυο λέξεων, δεν είχα αμφιβολία ότι με έλκυε περισσότερο το δεύτερο.

Πιστεύω ότι όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται με προδιαγραμμένο στο DNA τους κάποιο ενδιαφέρον, ταλέντο ή χάρισμα. Το μόνο που χρειάζεται είναι τα κατάλληλα ερεθίσματα για να ασχοληθούν τελικά με αυτό που είναι το κάρμα τους.

Τα πρώτα ερεθίσματα τα πήρα πιθανώς από τη γιαγιά μου, που αντί για τα κλασικά παραμύθια μού έλεγε την Οδύσσεια, και σίγουρα από τον πατέρα μου, που ταξίδευε συχνά και μου άρεσε να ακούω τις διηγήσεις του περισσότερο από τα δώρα που μου έφερνε.

Ήθελα να κάνω μακρινά ταξίδια και, χωρίς να ξέρω το γιατί, από μικρός ήθελα να πάω στη ζούγκλα και στις ταινίες γούεστερν ήμουν πάντα με τους ινδιάνους.

Ίσως γιατί πίστευα ότι τους παρουσίαζαν πάντα με αρνητικό τρόπο. Περιττό να γράψω ότι στις αποκριές η αγαπημένη μου αμφίεση ήταν ινδιάνος και ίσως ασυνείδητα αυτός να ήταν ο δικός μου τρόπος να υποστηρίξω τους αδικημένους. Η αδικία είναι αυτό που με ενοχλεί περισσότερο από οτιδήποτε άλλο.

Μεγάλωσα διαβάζοντας ό,τι μπορούσα να βρω για εξερευνήσεις, περιπέτειες και συναντήσεις με λαούς με περίεργα ήθη, έθιμα και συνήθειες.

Οι παιδικοί μου ήρωες ήταν ο Μάρκο Πόλο, ο Κολόμβος, ο Βάσκο ντα Γκάμα, ο Κουκ.

Μπορεί να μην υπήρχε τίποτα άλλο για να ανακαλύψω στον πλανήτη μας, αλλά ήθελα τις δικές μου περιπέτειες, τις δικές μου εμπειρίες.

Η επιθυμία για ταξίδια και αργότερα η αγάπη για τη φωτογραφία κούμπωσαν τέλεια.

Η Νότια Αμερική με συνάρπαζε ως προορισμός από την εφηβεία. Για μένα ήταν η γη των μύθων, των θρύλων, του μυστηρίου και της απόλυτης περιπέτειας. Χαμένες πόλεις, αρχαίοι πολιτισμοί, απομονωμένες φυλές ανέγγιχτες από τον χρόνο. Ονόματα όπως Άνδεις, Τιτικάκα, Ατακάμα, Ελ Ντοράδο, Μανόα, Παϊτίτι μού ασκούσαν μια ακατανίκητη και ανεξήγητη έλξη. Ξεχωριστή θέση όμως στα όνειρά μου για ταξίδια απέκτησε η Αμαζονία, και οι παιδικοί μου ήρωες αντικαταστάθηκαν από νέους. Οι περιπέτειες του Ορεγιάνα, του Κονταμίν, του Χούμπολτ, του Φόσετ, η πρώτη επαφή με φυλές που βρισκόντουσαν σε άλλον χωροχρόνο, με ονόματα που ακούγονταν εξωτικά και εύηχα στα αυτιά μου, Γιανομάμι, Καγιαπό, Άουκας, Ούρου-Έου Ουάου Ουάου, οι περιγραφές γι’ αυτές και τη ζωή τους με συνάρπαζαν όσο τίποτε άλλο. Φανταζόμουν ότι τέτοιες συναντήσεις είναι ο μοναδικός τρόπος να ταξιδέψεις στον χρόνο και στην εποχή των εξερευνήσεων και των ανακαλύψεων.

Στο βιβλίο “Πράσινος παράδεισος, Κόκκινος Χρυσός” μπορείτε να ανακαλύψετε ακόμα περισσότερα μυστικά των φυλών της Αμαζονίες, καθώς και άλλες περιπέτειες του Βασίλη Κωνσταντινέα.