Σήμερα, στους Θεματοφύλακες Λόγω Τεχνών, φιλοξενούμε τη συγγραφέα Αλεξάνδρα Παυλίδη, με αφορμή το βιβλίο της «Το δέντρο που περπατούσε» που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις iWrite.
Ρωτάει η Αγγελίνα Παπαθανασίου
Kαλησπέρα, κυρία Παυλίδη. Σας ευχαριστούμε πολύ για τη συνέντευξη που μας παραχωρείτε. Αφού σας ευχηθώ να είναι καλοτάξιδο το βιβλίο σας, να σας ρωτήσω, πώς προέκυψε η ενασχόλησή σας με τη συγγραφή;
Aλ.Π.: Καλησπέρα σας, κυρία Παπαθανασίου, σας ευχαριστώ για τις ευχές σας και για το βήμα που μου δίνετε να μιλήσω για το παραμύθι μου “Το δέντρο που περπατούσε”. Η ενασχόλησή μου με το γράψιμο υφίστατο ανέκαθεν και έβρισκε τρόπο έκφρασης είτε μέσω της ποίησης, των διηγημάτων και των παραμυθιών, είτε μέσω των βιβλιοκριτικών. Δεν ήταν ποτέ μια απόλυτη ενασχόληση αλλά μάλλον αποσπασματική, παρορμητική και αυθόρμητη.
Με αυτό τον τρόπο, η ανάγκη αποτύπωσης συναισθημάτων βρίσκει μια ευχάριστη διαδικασία έκφρασης, η οποία γίνεται ακόμα πιο ευχάριστη όταν χρωματίζει τη σκέψη των αναγνωστών.
Συστήνεστε στο αναγνωστικό κοινό με το παιδικό βιβλίο «Το δέντρο που περπατούσε». Ποια ήταν η πηγή έμπνευσης για να γεννηθεί αυτό το βιβλίο; Τι μηνύματα θέλετε να περάσετε στους μικρούς σας αναγνώστες;
Aλ.Π.: Ο Ζαχαρίας, “Το δέντρο που περπατούσε”, είναι μια ιστορία για παιδιά 4 έως 7 ετών η οποία προέκυψε τυχαία και είναι μια από τις ιστορίες τις οποίες έπλαθα μαζί με την κόρη μου, όταν εκείνη ήταν τριών. Το βασικό μήνυμα είναι προτρεπτικό και βασίζεται στο μότο:
«Ό,τι μπορείς να ονειρευτείς, μπορείς και να το κάνεις».
Η ουσία είναι να γίνει αντιληπτό, με κάποιο τρόπο, από τα παιδιά ότι αυτό που τα κάνει ευτυχισμένα αξίζει να επιδιωχθεί ανεξάρτητα από τις κοινωνικές συμβάσεις και τα στερεότυπα. Είναι μια νόηση η οποία στηρίζει τη διαφορετικότητα, την αυθεντικότητα, την πίστη στον εαυτό μας και στο όνειρο. Τα παιδιά των 4-5 ετών ζούνε σε έναν κόσμο όπου οι κανόνες, το όχι και η προσαρμογή τείνουν να μονοπωλήσουν την καθημερινότητά τους σήμερα περισσότερο λόγω των συνθηκών. Η προσαρμογή φυσικά και οι κανόνες οφείλουν να γίνουν κατανοητοί και σεβαστοί, όμως δεν θα ήταν ορθό να εκτοπιστεί το «θέλω», η υποκειμενική αντίληψη, τα προσωπικά όνειρα και η αποδοχή του εαυτού τους ως μοναδικού, έστω και αν αυτό είναι κόντρα στα δεδομένα. Ο σκοπός λοιπόν είναι να υπάρξει ένα περίγραμμα το οποίο αφήνει χώρο να “αναπνεύσουν” τα παιδιά και να ξεχωρίσουν την “αυθεντία” από την αυθεντικότητα. Τα «εργαλεία» τα οποία χρησιμοποίησα για πετύχω την έκφραση αυτού του σκεπτικού ήταν η ελληνική μυθολογία, η οποία δίνει λύσεις μέσω της λύτρωσης που προσφέρει ο «από μηχανής θεός», και η περιβαλλοντολογική προσέγγιση ως αποδοχή της φυσικότητας του διαφορετικού.
Μέρος των εσόδων θα δοθεί στην εταιρεία κατά της κακοποίησης παιδιών 0-5 ετών «Ελίζα», ενώ χορηγός επικοινωνίας είναι η Ελληνική Εταιρεία Προστασίας της Φύσης.
Διαβάστε την άποψή μας για το βιβλίο: Το δέντρο που περπατούσε
Ως νέα συγγραφέας, συναντήσατε δυσκολίες μέχρι το κείμενό σας να βρει εκδοτική στέγη; Είναι εύκολος ή δύσκολος ο δρόμος προς την έκδοση για έναν νέο δημιουργό;
Aλ.Π.: Η αλήθεια είναι ότι δεν δυσκολεύτηκα να βρω εκδοτική στέγη. Όμως η έκδοση στην Ελλάδα είναι μια συζήτηση με πολλές προεκτάσεις, από κοινωνικής φύσης μέχρι πολιτισμικής. Υπάρχουν έργα αξιόλογα -σύγχρονα και παλαιότερα- τα οποία δεν βρήκαν ποτέ αντίστοιχα αξιόλογη “στέγη” ή ακόμα και καθόλου, αυτό είναι ένα γεγονός το οποίο αντιμετώπισαν στο παρελθόν και συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν πολλοί συγγραφείς αλλά και καλλιτέχνες. Η ουσία είναι ότι μιλάμε για μια συνθήκη η οποία εκ των πραγμάτων διέπεται από τους κανόνες της αγοράς -με ό,τι συνεπάγεται αυτό- όσο και αν αφορά πνευματικά δημιουργήματα. Η συγγραφή όμως ως μορφή τέχνης λίγη σχέση έχει με οικονομικά στοιχεία, με αγορά και ζήτηση, με κανόνες και πρωτόκολλα. Το μόνο που κάνεις είναι να δημιουργείς κάτι άυλο, μια φαντασία, ένα άπιαστο υλικό με τη χρήση των λέξεων. Το μαγικό είναι ότι αυτό το μη ιστάμενο υλικά αποτέλεσμα έχει άμεσο αντίκτυπο στον συναισθηματικό κόσμο των αναγνωστών. Οι τεχνίτες των λέξεων λοιπόν, όπως και οι καλλιτέχνες, ίσως είναι έρμαια των συγκυριών. Αλλά αυτό δεν προδικάζει ένα ζοφερό αδιέξοδο, καθώς αποτελεί κάτι άλλο, ενός είδους «επανάσταση». Άλλωστε, η συγγραφή είναι επαναστατική, εκ φύσεως.
Ποια είναι τα στοιχεία κατά τη γνώμη σας που θα πρέπει να διαθέτει ένα καλό παιδικό βιβλίο;
Aλ.Π.: Ένα καλό παιδικό βιβλίο, ανάλογα με το ηλικιακό γκρουπ στο οποίο απευθύνεται, θα πρέπει να δίνει διαφορετικά στοιχεία στους μικρούς αναγνώστες. Στα παιδιά προσχολικής ηλικίας, στα οποία απευθύνεται και “Το δέντρο που περπατούσε”, σημαντική πολύ είναι η ευφάνταστη εικονογράφηση, περιεχόμενο διασκεδαστικό, ευχάριστο και ελπιδοφόρο, πάνω από όλα θα πρέπει να δίνει έμπνευση στα παιδιά, έτσι ώστε να αξιοποιηθεί από το καθένα με τον τρόπο που το εκφράζει. Ο Ζαχαρίας περπατάει για να εκπληρώσει ένα όνειρο. Aν ένα παιδί χαμογελάσει διαβάζοντας «Το δέντρο που περπατούσε», εκείνος κάνει ένα βήμα παραπέρα…
Έχετε λάβει διακρίσεις σε διάφορους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς με διηγήματα. Ασχοληθήκατε με την παιδική λογοτεχνία. Υπάρχει κάποιο λογοτεχνικό είδος που σας γοητεύει και θα θέλατε στο μέλλον να δοκιμάσετε τις δυνατότητές σας;
Aλ.Π.: Δεν μπορώ να πω ότι ξεχωρίζω τα λογοτεχνικά είδη στο γράψιμο. Κάθε φορά εξαρτάται από αυτό που έχω να εκφράσω. Η ποίηση εξυπηρετεί στην αποτύπωση ενστίκτων και κρυμμένων συναισθημάτων. Τα διηγήματα δίνουν την αίσθηση μιας εικονικής «παντοδυναμίας», καθώς ο συγγραφέας, ως έναν βαθμό, ορίζει τα γεγονότα, διότι από ένα σημείο και έπειτα οι χαρακτήρες τον παίρνουν από το χέρι και του “υπαγορεύουν” τα κείμενα. Τα παραμύθια είναι η χαρά, το παιχνίδι, η καθαρότητα μέσα από τα μάτια των παιδιών.
Δεν έχω κανόνες ούτε φράγματα στα είδη τα οποία θα χρησιμοποιήσω για να εκφραστώ. Ίσως ολοκληρώσω την ποιητική μου συλλογή και μια νουβέλα, ίσως πάλι δεν ξαναγράψω ποτέ. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι η συγγραφή δεν αποτελεί “προστακτική” για εμένα, είναι αυθόρμητη και ο χαρακτήρας της ελεύθερος και μποέμ. Δεν είμαι «εις γάμου κοινωνία» με τη συγγραφή, για αυτό και συνιστά ένα πάθος ή αλλιώς μια «επανάσταση».
Αυτή την περίοδο υπάρχουν νέοι ήρωες που σας βασανίζουν γλυκά και περιμένουν να πάρουν σάρκα και οστά;
Aλ.Π.: Βέβαια. Υπάρχουν διάφοροι ετερόκλητοι χαρακτήρες, αδέξιοι μικρούληδες, μυστηριώδεις μεγάλοι, χρωματιστά γατιά μεταξύ πολλών άλλων περιδιαβαίνουν τη σκέψη μου περιστασιακά. Η ώρα τους να ζωντανέψουν και να απελευθερωθούν θα κριθεί από το ένστικτο της επιβίωσής τους.
Λίγο πριν ολοκληρώσουμε τη συνέντευξη, θα θέλατε να πείτε κάτι στους αναγνώστες μας;
Aλ.Π.: Φυσικά. Θα ήθελα να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου για την ανέλπιστα θετική αποδοχή του έργου μου κατ’ αρχάς, και έπειτα θα ήθελα να ευχηθώ σε όσους το διαβάζουν τώρα -από καρδιάς- να περάσουν χαρούμενα με τα παιδιά τους όταν τους αφηγηθούν την ιστορία του Ζαχαρία. Μακάρι να εμπνευστούν οι ίδιοι και τα παιδιά έτσι ώστε να συνεχίσουν να “περπατούν” μέχρι να βρουν τη δική τους, μοναδική “φωλιά”, τον τόπο που τους αξίζει.
Αποκτήστε το παραμύθι ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΠΟΥ ΠΕΡΠΑΤΟΥΣΕ