Γράφει ο Σπύρος Δημητρίου
Ένα παιχνίδι της μνήμης που ξεκίνησε με τον «Αιχμάλωτο των γαλάζιων Kουάξ» συνέχισε με το «Πριν τα γαλάζια Kουάξ» και τώρα με το «Ρεβάνς στην Πόλη των Kουάξ», συμπληρώνοντας ουσιαστικά μια αφηγηματική προσωπική τριλογία ζωής. Στα δυο πρώτα του βιβλία η μνήμη ξεδιπλώνεται στη γενέθλια γη, την Κύπρο και ειδικά στην Αμμόχωστο ξεκινώντας από τις εμπειρίες του συγγραφέα στα δραματικά γεγονότα του καλοκαιριού του 1974 ως πολεμιστής-υπερασπιστής της πόλης του και των τελευταίων στιγμών της πριν την τουρκική κατοχή. Στη συνέχεια, το δεύτερο αφήγημα, μας γυρνά λίγο πίσω, στη ζωή του, στα βιώματά του, στις προσωπικές και τοπικές καταστάσεις που τον επηρέασαν προσδιορίζοντας την πορεία του καθώς πλησίαζε το θερμό εκείνο καλοκαίρι που θα ανατρέπονταν όλα.
Στην τρίτη συγγραφική του περιπλάνηση, «Ρεβάνς στην Πόλη των Κουάξ» που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τον ίδιο εκδοτικό οίκο iwrite.gr το αφήγημα αλλάζει πόλη, τόπο και διαδρομή. Ξεκινά ανάποδα, από το τέλος της διαδρομής και την αλληγορική αντιπαράθεση με το «σύστημα» που προσπαθεί να τον «εξολοθρεύσει» ώστε να μην απολαύσει τις τελευταίες πινελιές της ζωής και των κόπων του. Μέσα από το φανταστικό διάλογο των δυο, διατρέχουν τα γεγονότα της ζωής του στην Αθήνα από τότε που ήρθε ως πρόσφυγας για να σπουδάσει νομικά αλλά και η μεταπολιτευτική ιστορία της Ελλάδας όπως την είδε και την έζησε ο συγγραφέας. Γράφει στον πρόλογό του:
«Το ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση που το ίδιο στο Σύστημα δημιούργησε. Ένα από τα μέτρα που λαμβάνονται είναι η εκτέλεση των μη δυναμένων πια να προσφέρουν οικονομικά στο σύστημα, η εκτέλεση όσων πια αποτελούν μόνο οικονομική επιβάρυνση για το σύστημα, των απόμαχων της ζωής, βάσει καθορισμένων κριτηρίων.
Μέσα από τον διάλογο μεταξύ του υπό συνταξιοδότηση συγγραφέα και του εντεταλμένου από το Σύστημα εκτελεστή του, ξετυλίγεται όλη η ζωή στην Ελλάδα, από τη μεταπολίτευση, το 1974, μέχρι την μεγάλη οικονομική κρίση, το 2009.»
Με το ίδιο μεστό λόγο ένα είδος ιδιότυπης λαικής διηγηματογραφίας, που υπάρχει και στα άλλα δυο του αφηγήματα, ο συγγραφέας παίζει και «ερεθίζει» την μνήμη του αλλά και την μνήμη όσων από εμάς έχουμε παρεμφερείς εμπειρίες και βιώματα. Όλοι πάντως θα αναγνωρίσουν στην αφήγησή του την καθημερινότητά μας, αυτά τα τελευταία 40 χρόνια, σε μια Ελλάδα που έφθασε να στέκεται στο χείλος της καταστροφής.
Κεντρικός άξονας και των τριών του βιβλίων είναι ο μύθος των Κουάξ, των βατράχων της Αμμοχώστου, που ταυτίζονται με την Πόλη στη μνήμη και τη θύμηση του συγγραφέα, αλλά και μια υπόσχεση.
Αυτή η υπόσχεση φέρνει συνεχώς στην επιφάνεια, τους καημούς, τους πόθους, τις ενοχές για αυτά που έγιναν ή δεν έγιναν , που έφυγαν και πιο πολύ για αυτά που δεν προλαβαίνει ο συγγραφέας να κάνει πλην μόνο της παρακαταθήκης. Οι Βάτραχοι της Αμμοχώστου διψασμένοι από την υπομονή και ξεχασμένοι από τον χρόνο, θα φροντίσουν να την θυμίσουν…. «Μίλησε για την Πόλη στα παιδιά σου, μίλησε στα εγγόνια σου. Αν δεν καταφέρεις εσύ να έρθεις να ανοίξεις τις κάνουλες με τα νερά, να ρίξεις στον σπόρο στους νεότερους. Ιστορία και πολιτισμός υπάρχει μόνο όταν υπάρχει συνέχεια, όταν οι μεγαλύτεροι δίνουν τη σκυτάλη στις επόμενες γενιές. Αλλιώς, όλα πεθαίνουν».
Ρεβάνς, λοιπόν, στην Πόλη των Κουάξ για να μην ξεχάσουμε και μαζί ξεχαστούμε κι εμείς!
Κλείνοντας θα ήθελα να κάνω μια επισήμανση γύρω από την Αμμόχωστο μια και αποτελεί το κεντρικό καμβά των ιστοριών που περιγράφονται στα βιβλία του Φ. Χριστοφόρου. Αυτό το βιβλίο αλλά ιδιαίτερα τα προηγούμενα δυο, του συγγραφέα, καλό θα ήταν να τα διαβάσουν άνθρωποι που καταπιάνονται με τα ιστορικά γεγονότα του 1974 για να μην αρθρογραφούν( όπως ο Άντρος Παυλίδης στην εφημερίδα Πολίτης), ανακρίβειες για τα δραματικά γεγονότα της Αμμοχώστου εκείνο το καλοκαίρι , με αποκλειστικό σκοπό μόνο την προπαγάνδα και όχι την ιστορική έρευνα. Οι άνθρωποι που την υπερασπίστηκαν είναι ακόμη ζωντανοί, κι έχουν πολλά να πουν, να γράψουν, να θυμούνται για την αλήθεια των γεγονότων που έζησαν. Έχει μεγάλη διαφορά να δηλώνει κάποιος ιστορικός ερευνητής (Α. Παυλίδης) ενώ είναι προπαγανδιστής έχοντας εργαλεία τον παραμορφωτικό φακό και τον δόλο. Η ιδιοτέλεια και ο καιροσκοπισμός ως μηχανισμός αναζήτησης της αλήθειας. Τότε ο ιστορικός ερευνητής αναιρείται και στην θέση του μπαίνει κάποιος που τον έχει αναλυτικά περιγράψει η ελληνική ιστορία.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΡΕΒΑΝΣ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΩΝ ΚΟΥΑΞ